DobryCoach.pl

Są twarze gęste od zmarszczonych znaczeń.

Rzeźbione myślą, niczym rwącą rzeką.

Są też pęknięte od kłamstw i wypaczeń,

gdzie prawdę trudno dojrzeć pod powieką.



Są twarze jasne i do cna przejrzyste,

bez cienia pozy, maski, dwuznaczności.

W swoim przekazie całkiem oczywiste,

zachwycające w swej autentyczności.



Czasem oblicza zastygają w złości,

Gdy lawa nieszczęść nagle je zaleje.

Pod tym popiołem morze samotności.

Pod maską gniewu płyną cierpień dzieje.



Są także twarze jak kameleony,

którym brak rdzenia i osobliwości.

Naraz zwrócone w cztery świata strony,

głodne uznania, wyzbyte wierności.



Bywa, że twarzy brak śladów myślenia,

które człowieka wznosi na wyżyny.

Pustką i chłodem wieje ze spojrzenia,

próżno doszukać się mądrości krztyny.



Twarze, twarzyczki, oblicza i buzie

wszędzie dokoła dwoją się i troją.

Szorstkie, poważne, straszne i na luzie.

Całkiem odkryte i pod twardą zbroją.



Co widzisz, kiedy patrzysz w ludzkie twarze?

Kogo dostrzegasz za okładką skóry?

Znajdujesz prawdę czy raczej miraże?

Odkrywasz głębię czy cielesne mury?



Oto przed tobą staje drugi człowiek

w rzece biografii własnej zanurzony.

Posłuchaj co ci jego twarz opowie.

Zawieś swe sądy – będziesz zadziwiony.