DobryCoach.pl

Pytanie. Przerażająco zobowiązujące. Otwierające jeszcze nierozpoznane przestrzenie. Poruszające struny, które chcą być zapomniane. Zatrważająco konsekwentne i bezlitośnie logiczne. Uruchamiające machinę, której nic już zatrzymać nie zdoła. Euforycznie ożywiające lub mrocznie przytłaczające. Wysublimowany klucz do serca lub łom miażdżący czaszkę.

W każdej całości są pęknięcia, rysy, plamy, a z trudnych zdarzeń piękne kwiaty wyrastają. To ty budujesz dla obrazu swego ramy. Umysł tka znaczeń liczne sieci, niczym pająk.

Pytanie zawsze więc otwarte pozostaje: jak chcę przemierzać biograficzne swe rozstaje? Komu pozwolę priorytety swe określić? I jak sens życia w jednym zdaniu mogę streścić?

Wierszem o ludzkich twarzach

Lecz walka trwa. O sens i wartość wrażliwości. O godność dziwnej tej osobowości. O mądry dystans mimo tych niedogodności. I zachowanie w szorstkim świecie subtelności.

Lecz nieznośne to pytanie wciąż powraca, ciągle głowę twą zmęczoną ci zawraca i po czaszce niespokojnie się obija: „Kim ty jesteś?”. Znów niewiedza cię dobija. Żaden mentor, ani mędrzec ci nie powie tego, co odnajdziesz tylko w swojej głowie. Ani wróżka, ni jasnowidz nie odsłoni za czym ważnym twe stęsknione serce goni. Nawet trener osobiście rozwinięty nie ma wglądu w duszy twej tajne odmęty. Rozwój zwykle się zaczyna od pytania, które sensy i wartości ci odsłania. Które przestrzeń możliwości ukazuje i do skrytej samowiedzy most buduje