DobryCoach.pl

Popatrz w niebo, przestrzeń nieograniczoną, wielki kosmos, w którym jest mikrokosmos. My.

Stań wygodnie. Unieś głowę do góry. Otwórz oczy i popatrz w niebo. Jest niebieskie. Patrzenie w niebo przynosi nadzieję. Obserwuj, jak płyną chmury, zmieniają kształty, przenikają się, są w ciągłym ruchu i przemianie. Nie da się ich zatrzymać. Można tylko widzieć. Obserwować.

Kiedy patrzysz w niebo, zapominasz o wielu codziennych sprawach. Odchodzą problemy, myśli o tym, co przed Tobą, co za Tobą, jesteś zanurzony w chwili. Zauważ, co odczuwasz, kiedy nic nie musisz. Jesteś.

Ze wszystkimi emocjami i myślami jest tak jak z chmurami. Przychodzą i odchodzą, płyną, pojawiają się i znikają … a Ty trwasz. Jesteś.

Weź oddech i zacznij wzrokiem schodzić w dół, przenosząc uwagę z nieba i chmur na to, co przed Tobą. Kiedy schodzisz na ziemię, wchodzisz w gęsty świat. Wszystko jest bliżej, widać wyraźniej. Jest więcej, pojawiają się nowe barwy. Teraz możesz przyglądać się temu, co jest na ziemi. Zauważać, co pod nogami, a potem zbliżać się co raz bardziej i odkrywać, co kryje się w trawie, na drzewie, między gałęziami. To, co jest mikro i wydaje się skromne, ot liść, żuk, czy mrówka, widziane z bliska staje się wielokształtne, wielobarwne, bogate i … wcale nie takie małe. W każdym mikrokosmosie odkryć możesz makrokosmos.

Idź teraz przed siebie powoli i poszukuj – to jak zabawa w poszukiwaczy skarbów. Daj się zaskoczyć. Odkrywaj małe życie w wielkim świecie. Zauważaj drobiazgi, które są kolorowe, żywe, biegają, skaczą, płożą się, mienią. Choćby dmuchawiec – niby zdmuchnięty a jednak piękny. Co jest w jego środku? Jest jak budynek z korytarzami, pokojami, przestrzeniami. Zobacz, co jest na drzewie. Pajęczyna. Idzie mrówka. Zatrzymując się, aby popatrzeć z bliska, dowiadujesz się, że tam jest mrówka, kowal i inne żywe istoty, które chodzą w szczelinach kory w dół i w górę. Życie.

Mikrokosmos nie jest nieruchomy. Jest jak makrokosmos, jak niebo i chmury, które płyną i są w ciągłym ruchu. W skali mikro też wszystko się rusza, drga, kwiaty z daleka na krzewie zdają się być nieruchome, a jak podejdziesz bliżej, widać, że są w ciągłym poruszeniu. Podchodzisz. Wchodzisz w głąb, jak w dżunglę. Mikrokosmos z bliska jest fascynujący. Przestrzenny.

Zauważ przestrzeń, którą masz do bycia.

Im więcej patrzysz, tym więcej widzisz. Żeby lepiej poznać naturę i docenić miejsce, które dla nas tworzy do życia, trzeba się zbliżyć do niej. A dzięki temu zrelaksować i poczuć w sobie łagodność, połączenie ze światem, odzyskać sens.

Odkrywanie piękna, wzorów, kompozycji daje nowe spojrzenie na świat i życie. Często idąc przez park, las mówisz: o, przejdę się. A to jest okazja, aby nie tylko przejść się, ale też pobyć. Nie tylko przejść, wyjść do .., żeby coś zrobić, ale pobyć, żeby być.

Cieszyć się chwilą wolną od zajmowania się wieloma sprawami. Cieszyć się życiem. Korzystać z darów natury.

To może być Twoje nowe rozwiązanie, aby oderwać się od problemów i kłopotów. Bo im bardziej o nich myślisz, tym bardziej w nich jesteś. Im bliżej podchodzisz, tym okazalsze się wydają. Sztuką radzenia sobie z trudami codzienności jest kierować swoją uwagą. Możesz ją skupić na małym miejscu, na zdmuchniętym dmuchawcu, który już nie jest okazały, a możesz skupić się na płynących chmurach, aby oderwać się od drobnych problemów i ujrzeć szerszą perspektywę.

Na co dzień często żyjemy w takim mikrokosmosie spraw i rzeczy. I mocno wierzę, że potrzebujemy kilka razy na dzień z tego mikrokosmosu spraw wychodzić na spacer, aby dostrzegać, doceniać, czuć, że żyjemy w wielkim, pięknym świecie.

Wystarczy wyjść do świata i życie nabiera barw.

Tekst: Dorota Raniszewska. © Copyright 2019 Dorota Raniszewska; Wszelkie prawa zastrzeżone