DobryCoach.pl
Dobry coach w Twoim mieście!
Jak rozpoznać, że coach jest profesjonalistą, a nie amatorem?
2019-08-13 23:08:34
Agnieszka Kaseja
Jak rozpoznać, że coach jest profesjonalistą, a nie amatorem?
„Można piec w domu świetny chleb, ale to nie oznacza, że automatycznie stajesz się piekarzem.”
W Polsce, zresztą jak wszędzie na świecie, nie ma żadnej „licencji” uprawniającej do wykonywania zawodu coacha. Czyli każdy może nazwać się coachem, bo mu się akurat tak zachciało, z dnia na dzień.
W pewnym momencie rozwoju branży taka sytuacja staje się nie do przyjęcia dla ogółu klientów. Potrzebują oni bezpiecznego rozróżnienia pomiędzy profesjonalistą a amatorem. Chcą trafić od razu do profesjonalisty. Nie chcą tracić czasu. Chcą uniknąć zbędnego ryzyka. Oznacza to, że branża zaczyna się samoregulować.
Zacznijmy jednak od tego, jak rozpoznać coacha-amatora?
Coaching to branża praktyków. Stąd sporadyczne prowadzenie rozmów rozwojowych o charakterze coachingowym, szczególnie bez zawierania i przestrzegania kontraktu, bez szkolenia, bez odpowiedzialności za swoją rolę, często w wykonaniu osoby, która nie zna i nie przestrzega zasad etycznych zawodu coacha, jak również nie należy do żadnej organizacji branżowej nazywamy amatorską wersją tej działalności.
Amator nie musi myśleć o żadnych zasadach, pracuje kiedy chce, z kim chce, jak chce, z efektami, które są raz lepsze, raz gorsze, często bez związku z regułami uznanych za zobowiązujące w danej branży. Niekiedy uzdolnieni amatorzy osiągają sukcesy. Jednak dopóki robią to poza ramami profesjonalnymi i poza zobowiązaniami środowiskowymi, pozostają świetnymi, ale tylko amatorami.
Jak zostać coachem profesjonalistą?
Żeby być profesjonalistą, trzeba podjąć zobowiązania branżowe, które pozwalają działać jak profesjonalista i sprostać oczekiwaniom klientów.
Czego klient ma prawo oczekiwać od coacha profesjonalnego?
*Przeszkolenia i pracy w ramach określonego zakresu kompetencji coacha (a nie terapeuty, doradcy, mówcy motywacyjnego, menedżera)
*Przestrzegania kodeksu etycznego coacha
*Przynależności do środowiska branżowego (np. przynależności do niezależnej organizacji typu stowarzyszenie czy izba gospodarcza lub do klubu absolwentów konkretnego kursu)
*Akredytacji czyli znaku jakości poświadczonego przez niezależną organizację akredytującą (w Polsce są dostępne niezależne akredytacje EMCC, ICF i izby Coachingu)
*Podlegania superwizji i stałego doszkalania się.
Tekst ukazał się pierwotnie na blogu EMCC Poland.
Zapraszam coachów, którzy chcą się sprofesjonalizować, uzyskać akredytację ICF, EMCC lub Izby Coachingu na superwizje grupowe lub indywidualne. Wystawiam rekomendacje i zaświadczenia.
agnieszka.kaseja@gmail.com
„Można piec w domu świetny chleb, ale to nie oznacza, że automatycznie stajesz się piekarzem.”
W Polsce, zresztą jak wszędzie na świecie, nie ma żadnej „licencji” uprawniającej do wykonywania zawodu coacha. Czyli każdy może nazwać się coachem, bo mu się akurat tak zachciało, z dnia na dzień.
W pewnym momencie rozwoju branży taka sytuacja staje się nie do przyjęcia dla ogółu klientów. Potrzebują oni bezpiecznego rozróżnienia pomiędzy profesjonalistą a amatorem. Chcą trafić od razu do profesjonalisty. Nie chcą tracić czasu. Chcą uniknąć zbędnego ryzyka. Oznacza to, że branża zaczyna się samoregulować.
Zacznijmy jednak od tego, jak rozpoznać coacha-amatora?
Coaching to branża praktyków. Stąd sporadyczne prowadzenie rozmów rozwojowych o charakterze coachingowym, szczególnie bez zawierania i przestrzegania kontraktu, bez szkolenia, bez odpowiedzialności za swoją rolę, często w wykonaniu osoby, która nie zna i nie przestrzega zasad etycznych zawodu coacha, jak również nie należy do żadnej organizacji branżowej nazywamy amatorską wersją tej działalności.
Amator nie musi myśleć o żadnych zasadach, pracuje kiedy chce, z kim chce, jak chce, z efektami, które są raz lepsze, raz gorsze, często bez związku z regułami uznanych za zobowiązujące w danej branży. Niekiedy uzdolnieni amatorzy osiągają sukcesy. Jednak dopóki robią to poza ramami profesjonalnymi i poza zobowiązaniami środowiskowymi, pozostają świetnymi, ale tylko amatorami.
Jak zostać coachem profesjonalistą?
Żeby być profesjonalistą, trzeba podjąć zobowiązania branżowe, które pozwalają działać jak profesjonalista i sprostać oczekiwaniom klientów.
Czego klient ma prawo oczekiwać od coacha profesjonalnego?
*Przeszkolenia i pracy w ramach określonego zakresu kompetencji coacha (a nie terapeuty, doradcy, mówcy motywacyjnego, menedżera)
*Przestrzegania kodeksu etycznego coacha
*Przynależności do środowiska branżowego (np. przynależności do niezależnej organizacji typu stowarzyszenie czy izba gospodarcza lub do klubu absolwentów konkretnego kursu)
*Akredytacji czyli znaku jakości poświadczonego przez niezależną organizację akredytującą (w Polsce są dostępne niezależne akredytacje EMCC, ICF i izby Coachingu)
*Podlegania superwizji i stałego doszkalania się.
Tekst ukazał się pierwotnie na blogu EMCC Poland.
Zapraszam coachów, którzy chcą się sprofesjonalizować, uzyskać akredytację ICF, EMCC lub Izby Coachingu na superwizje grupowe lub indywidualne. Wystawiam rekomendacje i zaświadczenia.
agnieszka.kaseja@gmail.com
Popularność: 171 Powrót
Komentarze
Z mojego doświadczenia wynika, że przynależności do środowiska branżowego oraz posiadanie akredytacji nie są potrzebne do tego, aby pozyskiwać i pracować z Klientami. Moim Klienci pytają mnie przede wszystkim o moje doświadczenie zawodowe szeroko rozumiane, nie tylko w obszarze coachingu. To ono przemawia do nich i sprawia, że zaczynamy pracować. To budowanie wiarygodności na której zdobycie pracuje się latami.
Czyli dobrze jest być coachem jako człowiek sukcesu, z klarownym wizerunkiem, ale dla całej branży najważniejsze jest, żeby klient nie szukał po omacku wśród wszystkich ludzi sukcesu ze zbudowanym wizerunkiem, tylko uwierzytelnionych przez branżę coachów.